Με αφορμή του άρθρο του φίλου Γιάννη «Έχουν DNA οι ομάδες; Και ο ΟΦΗ;», γράφω εδώ την άποψη μου για το θέμα αυτό, που αλήθεια είναι ότι ήθελα να το πιάσω καιρό... Νομίζω ότι είναι πολύπλοκο θέμα και δεν μπορεί κανείς να το δει παρατηρώντας σχέσεις αιτίου - αιτιατού... Είναι αλληλεπίδραση πολλών παραγόντων ταυτόχρονα και με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικά χρονικά σημεία, αλλά και υπό διαφορετικές καταστάσεις.  

Λέει η Wikipedia ότι:

«Το DNA (πλήρες όνομα: δεσοξυριβονουκλεϊνικό οξύ, αγγλικά: deoxyribonucleic acid) είναι ένα χημικό μακρομόριο και συγκεκριμένα νουκλεϊκό οξύ, που αποτελεί το γενετικό υλικό όλων των ζωντανών οργανισμών καθώς και των περισσοτέρων ιών (κάποιοι ιοί έχουν ως γενετικό υλικό RNA). Στο DNA περιέχονται οι πληροφορίες που καθορίζουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός οργανισμού και οι οποίες οργανώνονται σε λειτουργικές μονάδες, τα γονίδια. Μέσω της αντιγραφής του DNA διατηρείται και μεταβιβάζεται η γενετική πληροφορία από κύτταρο σε κύτταρο και από έναν οργανισμό στους απογόνους του. Επίσης το DNA επιτυγχάνει την έκφραση των γενετικών πληροφοριών ελέγχοντας την σύνθεση των πρωτεϊνών. Η διαμόρφωση των μεγάλων μορίων του DNA στο χώρο έχει τη μορφή δύο επιμηκών αλύσεων, οι οποίες συστρέφονται ελικοειδώς μεταξύ τους. Οι αζωτούχες βάσεις στο DNA είναι τέσσερις. κυτοσίνη C γουανίνη G θυμίνη T αδενίνη A».

Αν υπάρχουνε συγκεκριμένα ΤΕΣΣΕΡΑ - όχι τυχαίος ο αριθμός - στοιχεία που καθορίζουν τη μοναδικότητα κάθε ζωντανού οργανισμού και αν θεωρήσουμε τον ΟΦΗ σαν έναν ζωντανό οργανισμό, ποια είναι τα ΤΕΣΣΕΡΑ στοιχεία του DNA του ΟΦΗ που καθορίζουν...

Γιατί ας πούμε έχει γίνει λαοφιλής σύλλογος ο ΟΦΗ και όχι ο Εργοτέλης ή ο Ηρόδοτος..; Γιατί όταν ο ΟΦΗ πέφτει στις χαμηλές κατηγορίες, μια μυστηριώδης άνωση τον σπρώχνει προς την επιφάνεια, πράγμα που δε συμβαίνει με πολλές ομάδες και μάλιστα σε αυτόν τον βαθμό.

Τα ΤΕΣΣΕΡΑ στοιχεία που εγώ εντοπίζω να αλληλοεπιδρούν στο DNA του ΟΦΗ και να καθορίζουν τη μοναδικότητά του είναι:

1) Ο τοπικισμός (T)

2) Η συμμετοχικότητα και (Σ)

3) Η υπερηφάνεια (Υ)

4) Η αγωνιστικότητα (Α)

Επιλέγουμε να υποστηρίζουμε μια ομάδα που μας δίνει περιορισμένες χαρές και που δεν έχει, λόγω περιορισμένης ικανότητας και προοπτικής αυτών που ηγούνται διαχρονικά, τους πόρους για να ανταγωνιστεί τους 4 μεγάλους, όπως για παράδειγμα κάνει η Μπράγκα στην Πορτογαλία, η Ουνιον Σεντ Γκιλουάζ στο Βέλγιο, η Αταλάντα στην Ιταλία, η Σεβίλλη στην Ισπανία, κλπ, σε διαφορετικά πάντα μεγέθη, αλλά με κοινό στοιχείο το ότι όλες αυτές δεν αποτελούν ομάδες από τα μεγάλα κέντρα στις χώρες τους με τους περισσότερους πόρους, αλλά αποτελούν σωστά δομημένα project. ΟΦΗ γίναμε γιατί αγαπάμε τη γεωγραφική περιοχή της Κρήτης. Κάποιοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εκεί, κάποιοι άλλοι απλά έτυχε να βρεθούμε στο νησί και να το αγαπήσουμε, κάποιοι μεγάλωσαν αλλού, αλλά κατέβαιναν να δουν συγγενείς και παππούδες στο νησί, κάποιοι περάσανε καλά σε κρητικά γλέντια και ήπιανε καλή ρακή... Κάπως, με κάποιο τρόπο, φάγαμε την πετριά... Και ποια είναι η ιδιαιτερότητά των ανθρώπων αυτών; Ότι βάζουμε αυτήν την αγάπη μας για τον τόπο, παραπάνω από την εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να συντάσσεται με τους νικητές και να νοιώθει ισχύ και υπεροχή… Είναι εσωτερική μάχη και συνειδητοποίηση, σαν αυτές που περιγράφει ο συμπατριώτης μας ο Καζαντζάκης στα έργα του.

Ο τοπικισμός δεν είναι αξία από μόνος του, εμπεριέχει πολλές αξίες ενός τόπου. Φιλοξενία, υπερηφάνεια, αγωνιστικότητα, αντοχή στις κακουχίες, επίπονή, θάρρος και όλα αυτά που αισθανόμαστε για τον τόπο μας.

Το DNA αφορά και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον σύλλογο, παίκτες και αντίπαλοι.

Το αγκάλιασμα του κόσμου στους παίκτες, Η φιλοξενία. Το ότι τους χαιρετάει κόσμος στα Λιοντάρια την ώρα που πάνε βόλτα με την οικογένειά τους. Το ότι αποτελούν σημείο αναφορά για την πόλη. Πάρτε παράδειγμα τον Μανδά. Τόσα χρόνια ήτανε στον Ατρόμητο και είχε χρονιές με περισσότερες επιτυχίες, αλλά τον ακούς να μιλάει για τον ΟΦΗ με τόσο σεβασμό, παρότι έμεινε μόνο 1,5 χρόνο, ενώ στο Ατρόμητο ήταν από παιδί...

Έδρα στα Καμίνια, γήπεδο που το φτιάξανε κάποιοι άνθρωποι με τα χέρια τους...

Λαϊκές συνοικίες, άνθρωποι του μεροκάματου, βάλανε πόνο και μεράκι. Δεκαετία 80, 90, το μέταλ στα ντουζένια του, το Ηράκλειο να μεγαλώνει με ανθρώπους που συρρέουν από τα γύρω χωριά. Μαγκιά και αλητεία στις γειτονιές. Παρέες που διαμόρφωσαν την οπαδική κουλτούρα του ΟΦΗ εκείνα τα χρόνια.

Έχουμε μάθει λοιπόν να τον βλέπουμε τον ΟΦΗ δικό μας, συμμετοχική κατάσταση. Κάτι σαν "λαϊκή βάση...", κι ας μην κατάφερε αυτό να δουλέψει ποτέ.

Να θυμηθούμε τις μετοχές που αγοράζαμε; Να θυμηθούμε τη συσπείρωση σε δύσκολες καταστάσεις; Αυτό το "συμμετοχικό" πνεύμα χάθηκε επί Θόδωρα και κυρίως μετά το θάνατο του. Στη Β' Εθνική με Μαχλά και πολυμετοχικότητα και στην Γ' Εθνική με τους Κρητικούς μετόχους, φτάσαμε σε κορυφαία επίπεδα συσπείρωσης, επειδή ο κόσμος έγινε ξανά μέρος της ομάδας και της διαδικασίας. Τότε δεν είχαμε “trust the process” , είχαμε “be part of the process”. Φυσικά ο Μπούσης και κάτι Παπαβασιλογιαννογιωργάκηδες δεν πήρανε γραμμή πόσο σημαντικό είναι αυτό και για τον λόγο αυτό ΑΠΕΤΥΧΑΝ. Έκοψαν τον δεσμό αυτό και φτάσαμε να παίζουμε σε άδειο γήπεδο. 

Πατώντας πάνω στις ηθικές αξίες του τόπου, ο οπαδός του ΟΦΗ προτάσσει την υπερηφάνεια. Θα μπορούσε να αποδέχεται να είναι παράρτημα του Παναθηναϊκού και να έχει εξασφαλισμένη τη βιωσιμότητά του. Ένα, ευτυχώς μικρό, ποσοστό των οπαδών του ΟΦΗ αποδέχονται τέτοιες καταστάσεις. Για μένα αυτοί αποτελούνε σφάλματα στο DNA του ΟΦΗ και αφού δεν συμμερίζονται τις αξίες που η πλειονότητα πρεσβεύει και που καθορίζουν το οπαδικό DNA, αποτελούν απλά ιογενείς παθήσεις, που διαχρονικά τους καταπολεμά το υγιές κομμάτι του DNA του οργανισμού. Η απόδειξη ότι συμβαίνει αυτό, είναι το γεγονός ότι οι ιστορικές εξελίξεις στην ομάδα, καθορίστηκαν από την επιδίωξη της πλειονότητας για ανεξαρτησία και όχι από την παρασιτική δράση. Αυτή λοιπόν η επιδίωξη για ανεξαρτησία, για αυτοδυναμία, για περηφάνεια, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο επιτεύχθηκε, με τους αγώνες και τα συλλαλητήρια, με τις αντιπαραθέσεις με τις τότε διοικήσεις, αποτέλεσε καθοριστικό στοιχείο του οπαδικού μας DNA και αυτό φυσικά διαχέεται και στο DNA της ομάδας. « Αφαίρεσα Καρκίνωμα...». Ο κώδικας έγραψε, παλέψαμε με αυτό που ήταν άδικο και βγήκαμε νικητές... Έγραψε επίσης ότι πληρώσαμε το τίμημα με τους ταπεινωτικούς υποβιβασμούς και την αποχώρηση της ομάδας στη μέση της χρονιάς. Έγραψε ότι ήμασταν υποχρεωμένοι να ξανασηκώσουμε την ομάδα από τον πάτο και βάλαμε πλατη για να γίνει αυτό... Στο μεσοδιάστημα, διοικήσεις, παράγοντες, παίκτες και προπονητες πηγαίνανε και έρχονταν... Εμείς ήμασταν πάντα και εκει...

To DNA είναι και νοοτροπία. Όχι νοοτροπία νικητή, νομίζω όμως. Νοοτροπία αγωνιστή, πάθους. Θα παραπέμψω στις δηλώσεις του αρχηγού και πολύ έμπειρου Κώστα Γιαννούλη, στο ντοκιμαντέρ Black Flame Rising, ενός παίκτη που έχει κάνει σοβαρή καριέρα και έχει δυνατές ποδοσφαιρικές παραστάσεις. Λέει λοιπόν ο Γιάννουλης ότι στον ΟΦΗ ο κόσμος δεν απαιτεί νίκες. Απαιτεί να δίνει η ομάδα το 1000% ακόμα κι αν δεν κερδίζει. Πόσες φορές έχουμε χειροκροτήσει την ομάδα, ενώ έχει χάσει, επειδή τα έδωσε όλα.

Εντάξει, είναι πραγματικά αστείο... Οι απαιτήσεις του κόσμου από την ομάδα είναι ελάχιστες. Να μπαίνει εξάδα, να είναι ανταγωνιστική σε όλα τα ματς, με μικρούς και μεγάλους και κάποια στιγμή να διεκδικήσει ένα κύπελλο. Όλα αυτά, θα μπορούσαν να επιτευχθούν «στον αυτόματο». Και στον ΟΦΗ έχουνε καταφέρει να έχουνε την ομάδα κάτω από τα χαμηλά της, αγωνιστικά, με συνεχείς κραυγαλέες αστοχίες και εγκλήματα, ενάντια στην ποδοσφαιρική λογική. Αυτό είναι όμως θέμα του επόμενου «επεισοδίου».

Η αγωνιστικότητα είναι χαρακτηριστικό της κουλτούρας των Κρητικών. Έχει γράψει στο DNA του λαού μας, έχει γραφτεί στην ιστορία του τόπου μας. Δεν μπορεί λοιπόν ο κόσμος να βλέπει τον ΟΦΗ να μη διαθέτει το στοιχείο αυτό. Δεν μπορεί να βλέπει παίκτες να μην μπαίνουν πρώτοι σε όλες τις φάσεις. Δεν μπορεί να βλέπει να έχουμε φάει 4 γκολ και να γελάνε με τους αντιπάλους, στο τέλος του ματς. Αυτό το απλό πράγμα, είναι η βάση της αγωνιστικής φιλοσοφίας του ΟΦΗ. Η μαχητικότητα και η αγωνιστικότητα. Συστήματα, build up, transition, κλπ, έπονται. Είναι σημαντικά, αλλά την πορεία του ΟΦΗ διαχρονικά, την καθορίζει η αγωνιστικότητα.

Νομίζω ότι το ανακάτεμα των 4 αυτών στοιχείων, καθορίζουν ένα μοναδικό DNA, που ξεκινάει από τους οπαδούς και καταλήγει στην ομάδα, στο βαθμό που το επιτρέπουνε οι τεχνοκράτες σαν και του λόγου μου.

Αν καταλάβουνε στον ΟΦΗ το DNA της ομάδας και σταματήσουνε να το νοθεύουνε με αδιαφορία, ωχαδερφισμό, νωχελικότητα, μοντερνισμούς κλπ, και αποφασίσουν να εναρμονιστούνε με τα βασικά χαρακτηριστικά της ομάδας και να τα αξιοποιήσουν, θα έρθουνε καλύτερες μέρες για τον ΟΦΗ.

Αν φέρνουνε παίκτες και προπονητές με πρώτο χαρακτηριστικό την μαχητικότητα και το πάθος και μετά όλα τα άλλα, σαν τον Βούρο, τον Μεγιάδο και τον Νέιρα για παράδειγμα στα καλά τους και φτιάξουνε μια ομάδα που να αλληλοϋποστηρίζονται όλοι σαν αδέρφια μέσα και έξω από το γήπεδο, ο ΟΦΗ θα έχει καλύτερες πιθανότητες να ανεβάσει τον ταβάνι του.