Καθώς τα νέα του ΟΦΗ κυλούν εν μέσω θέρους πιο αναμενόμενα, αργόσυρτα και νωχελικά κι από το τραγούδι των τζιτζικιών το απομεσήμερο, σκέφτομαι το βασανιστήριο και τον αργό θάνατο αυτού που θα χαρακτηριζόταν ρεπόρτερ ΟΦΗ.

Πριν χρόνια ζούσε τον αρρωστημένο βίο μιας ενημέρωσης διάτρητης εκ μέρους της ομάδας, ένα σουρωτήρι με δεκάδες πληροφορίες, φήμες, γκαραντί, που όταν δεν τα ανακάλυπτε ο ίδιος, του προσφέρονταν από μέλη της διοίκησης, από παράγοντες, παίκτες, φροντιστές, φιλάθλους. Ειδήσεις να φαν κι οι κότες, να ζήσουν 4 εφημερίδες και 40 ρεπόρτερ. Να τρώει η μάνα και να δίνει και του παιδιού και το φαΐ της ‘ενημέρωσης’ να μην τελειώνει.

Από τον αρρωστημένο εκείνο βίο, φτάσαμε στον κλινικό θάνατο μιας κωματώδους ενημέρωσης. Μιας ενημέρωσης σοβιετικού τύπου, που το ενημερωτικό πολίτ μπυρό της ομάδας μοιράζει βιντεάκια με ευχές, κοινωνικά μηνύματα, τραγουδιστικά σόλο και ντουέτα και ενίοτε ενημερώσεις ιατρικού περιεχομένου. Φυσικό και συνάμα τραγικό είναι, τα σάιτ του ΟΦΗ να βρίθουν απλά με τα δελτία Tύπου της ομάδας, με το πόση ζέστη έχει, τι μέρα είναι και πόσο σκληρά και με χαμόγελο δουλεύουν τα καμάρια μας.

Και να ’ταν μόνο ο τρόπος της ενημέρωσης, είναι και το τί… λες δεν μπορεί, όσο άνοστο και ίδιο να είναι το καθημερινό γεύμα, κάποια στιγμή θα υπάρξει και το άλας, θα υπάρξει και ένα καινούργιο έδεσμα. Και το άλας στο ποδοσφαιρικό καλοκαίρι, δεν είναι τίποτε άλλο από τις μεταγραφές. Ειδικά, όταν έχει δηλωθεί από τους ίδιους τους καθ’ ύλην αρμοδίους της ομάδας, η αναγκαιότητα και η περιγραφή των μεταγραφικών στόχων, εδώ και καιρό.

Φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να παίξουμε προπονητικό διπλό, όμως εμείς διακονούμε το ιερό ελληνικό καλοκαίρι. Ζέστη, ραστώνη, άνυδρο και ξηρό το μεταγραφικό καλοκαίρι. Ήταν τόση η δίψα μας, που όταν είδαμε κάποιον να έρχεται, τον υποδεχθήκαμε με ύμνους και μαντινάδες. Και μετά πάλι τα ίδια. Τούρτες, τραγούδια, χιαστοί… (Πιθανότατα βέβαια να μην υπάρχουν και χρήματα, οπότε το ελληνικό καλοκαίρι είναι το πιο πλούσιο του κόσμου)

Δύσμοιρε ρεπόρτερ του ΟΦΗ, πιο πιθανόν είναι να αυτοκτονήσεις από ανία, παρά να σε δολοφονήσουν.



Το παραπάνω κειμενάκι γράφτηκε και με αφορμή την ανάρτηση του Χρίστου Σμπώκου. Μόνο που εμένα μου ήρθε το εξαίσιο και διάσημο μονοπλάνο του Αντονιόνι, στην ταινία The Passenger (1975) (ελλ. Επάγγελμα Ρεπόρτερ)



Αξίζει να παρακολουθήσετε το θρυλικό μονοπλάνο εδώ (φυσικά συστήνω όλη την ταινία, εξάλλου χρόνο έχετε…). Ας μου επιτρέψει ο Αντονιόνι από κει που είναι, το ανοσιούργημα της Oμιλίτικης οπτικής και διασκευής για το μονοπλάνο του.

Στο ρόλο του ρεπόρτερ Νίκολσον, κάποιος ρεπόρτερ ΟΦΗ (Μπουκ ετοιμάσου!) ή όλοι μας.

0:45 η βαριεστημάρα του ήρωα που ακούει εδώ και καιρό για μεταγραφές

0:55 περιμένοντας τις μεταγραφές

Ακινησία

3:00 επιτέλους, εμφανίζεται ο Assane Diousse

3:43 παράγοντες της ομάδας ελέγχουν αν ζει ακόμα ο ρεπόρτερ του ΟΦΗ. Δυστυχώς ναι…

5:30 και 6:20 καταφτάνουν ειδικές ομάδες εξόντωσης του ρεπόρτερ ΟΦΗ

6:50 ρωτούν αγριεμένα πού είναι αυτός που ρωτά διαρκώς για τις μεταγραφές

7:00 τον ανακαλύπτουν

Σας αφήνω να δείτε το φινάλε.

Ο άνθρωπος απλά περίμενε κάποιες μεταγραφές, κάποιο νόημα…


Ένα αριστουργηματικό μονοπλάνο σε μια εποχή που οι κάμερες ήταν μεγάλες, με φιλμ, χωρίς βίντεο και ψηφιακά εφέ. Μια σπουδαία ταινία, ένα υπαρξιακό θρίλερ, ένα εσωτερικό ταξίδι προς την ανυπαρξία εντός ενός πολύβουου κόσμου.

Πληροφορίες για τη δημιουργία του μονοπλάνου, εδώ:

Το θρυλικό επτάλεπτο μονοπλάνο του Μικελάντζελο Αντονιόνι στο «Επάγγελμα: Ρεπόρτερ» | LiFO

Πληροφορίες για την ταινία, εδώ:

Για την ταινία του Αντονιόνι «Επάγγελμα ρεπόρτερ» • Fractal (fractalart.gr)