Δεν υπήρχε περίπτωση να παίζει ο Ο.Φ.Η. και να μην πάει στο γήπεδο ο Αντώνης Τριτσάρης, που μας άφησε χρόνους τις προάλλες, πλήρης ημερών και βιωμάτων.

Κάθε που πλησίαζε το μεσημέρι της Κυριακής, τρωγότανε με τα ρούχα του· δεν πα να βρισκότανε στην πιο επίσημη ή ιδιαίτερη περίσταση, σε χαρά ή σε στεναχώρια, εκείνος έπρεπε να φύγει οπωσδήποτε για το Γεντί Κουλέ.

Κυριακή μεσημέρι ήτανε σαν τραπέζωνε τα καινούργια του συμπεθέρια, για να γνωριστούνε οι δικοί του με το σόι του αρραβωνιαστικού της κόρης του. Με τη μπουκιά στο στόμα σηκώθηκε απ’ το τραπέζι, είπε ένα γλυκό «συγνώμη, αλλά κι εδώ να μείνω, το μυαλό μου θα βρίσκεται στο γήπεδο», φόρεσε το σακάκι του κι έφυγε για τα Καμίνια, αφήνοντας σύξυλους τους δικούς του και μες στη ζήλια τον μελλοντικό του γαμπρό, που αν και φανατικός Ομιλίτης κι αυτός, δεν αποτόλμησε ν’ ακολουθήσει τον πεθερό του.

Μια άλλη Κυριακή μεσημέρι τον βρήκε νοσηλευόμενο σε νοσοκομείο της Αθήνας· παρά τις συστάσεις των γιατρών, πήρε τον καθετήρα και τον ουροσυλλέκτη του και δραπέτευσε για το Ο.Α.Κ.Α, όπου έπαιζε ο Ο.Φ.Η. εκείνη την ημέρα. Και μια άλλη φορά πάλι, που μόλις είχε κηδέψει ένα πολύ αγαπημένο του πρόσωπο, το επόμενο κιόλας βράδυ τόνε συνάντησα στο γήπεδο.

Όταν ήμουνα μικρός, ο Τριτσάρης περνούσε ανελλιπώς τις Κυριακές και μ’ έπαιρνε να πάμε στα Καμίνια. Κι ας έπρεπε, από τον Μασταμπά όπου ζούσε, να έρθει ως το πατρικό μου στη Φορτέτσα. Δεν τον ένοιαζε σταλιά το δρομολόγιο, αν ήταν για τον Ο.Φ.Η.. Αφού μια φορά στη δεκαετία του ’70 –κι αν θυμούμαι καλά την εξιστόρηση- είχε κερδίσει ένα αυτοκίνητο σε μια λαχειοφόρο αγορά του σωματείου και για να «ξεχρεώσει» την ηθική υποχρέωση που ένιωθε ότι είχε απέναντι στην ομάδα, γύριζε στην πόλη κι όποτε έβλεπε κάποιον διαβάτη να περιμένει ταξί, τον έβαζε στο αυτοκίνητό του για να τον πάει στον προορισμό του, λέγοντάς του ότι η κούρσα είναι δωρεάν «από το ταξί του Ο.Φ.Η.».

Και μόλις φτάναμε στο γήπεδο, τον περιμένανε απ’ έξω στρατιές πιτσιρικάδων, για να τους βάλει μέσα. Δεν είχανε οι μπόμπιρες λεφτά για το εισιτήριο, είχε όμως ο Τριτσάρης τον τρόπο του με τους φύλακες στις εισόδους· «αφήστε τα παιδιά να μπουν, τα έχουμε στις Ακαδημίες, είναι μαζί μου» έλεγε φορώντας το πλατύ του χαμόγελο και με την απόλυτη ευγένεια που τον διέκρινε. Ποιος θα του έφερνε αντίρρηση;

Άρχοντας ήταν ο Αντώνης Τριτσάρης και το βεβαιώνουν όλοι όσοι έζησαν αυτόν τον αγαπημένο Καστρινό και παθιασμένο Ομιλίτη. Άρχοντας και μες στο γήπεδο· πάντοτε με αξιοπρέπεια, χωρίς ποτέ του να μεταχειριστεί τα συνηθισμένα καθαρογλωσσίδια, για να επιτεθεί σε διαιτητές και αντιπάλους. Χαρακτηριστικά θυμάμαι, μια φορά που με είχε πάρει μαζί του στη Θύρα 2, είχαμε καθίσει ακριβώς πίσω απ’ τον επόπτη. «Παίξε καλά, λάινσμαν!» του φώναζε, κι ας ήταν η μπάλα στην απέναντι περιοχή. «Μα δεν έκανε τίποτα ακόμα ο άνθρωπος», του είπα μια φορά απορημένος. Και μου απάντησε, με ένα αφοπλιστικά πονηρό βλέμμα: «για να μην κάνει, του τα λέω, παιδί μου· για να μην κάνει!».

Σαν καθαρτήριο λειτουργούσε το γήπεδο για τον άνθρωπο αυτόν, όπως και για πολλούς από εμάς. Ήταν μες στον ρυθμό της εβδομάδας του και της ζωής του, μια πολύτιμη παύση του χρόνου του, μια αταξία που έβαζε σε τάξη τον κόσμο του, ένα πάθος που εξισορροπούσε τα πάθη του. Σαν Ζορμπάς, θαρρείς, αγαπούσε τη ζωή, το Ηράκλειο και τον Ο.Φ.Η.· κι όπως όλοι οι άνθρωποι που αγαπούν αληθινά, μόνο αγάπη άφησε στο πέρασμά του. Ο Τριτσάρης ήταν από τους ανθρώπους που, μέσα στη θλίψη σου για το φευγιό τους, νιώθεις ταυτόχρονα κι απέραντη ευγνωμοσύνη προς τη ζωή, που σου έδωσε την ευκαιρία να τους γνωρίσεις και να τους συναναστραφείς.

Αντίο Αντώνη Τριτσάρη και «ζήτω ο Ο.Φ.Η.!», όπως συνήθιζες να αναφωνείς.

Θα είσαι πάντοτε ένα αγνό και ανεξίτηλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας.