Διάβασα ένα πολύ ωραίο κείμενο από τον Μανώλη Βαλέ μόλις! Θέλουμε άρθρα από εσένα, φίλε Μανώλη και ας διαφωνώ εγώ με το κεντρικό μήνυμα που θέλεις να περάσεις. Στηρίζουμε την διαφορετική άποψη, ειδικά όταν είναι τόσο καλογραμμένη.

Έλαβα όμως ακόμα μια επιστολή, από κάποιον άλλο Μανώλη, ετών 95. Χωρίς συν και πλήν, 95 σκέτα. Και θέλω να την μοιραστώ μαζί σας.

"Ασφαλώς ο κ. Μανώλης έχει δικαίωμα να διαγράφει το παρελθόν και την ιστορία του, κανένα πρόβλημα. Απλά τονίζω πως φτάνοντας στην ηλικία του όχι απλά δεν μηδενίζω το παρελθόν μου, αλλά είμαι περήφανος για αυτό. Δεν θα ήθελα ποτέ να ξαναγεννηθώ ή να μου άλλαζαν DNA, χάνοντας τον εαυτό μου. Ο κ. Βαλές είναι μικρό παιδί, ίσως ανώριμο ακόμα - του εύχομαι από καρδιάς όταν μεγαλώσει και ωριμάσει, να μην μετανιώσει που έχασε τον εαυτό και τις ρίζες του.

Και κάτι ακόμα: Εμείς θα αγαπήσουμε το νέο Μανώλη. Και σε όσους συστηθεί στη νέα του ζωή, θα τον αγαπήσουν και αυτοί. Όσοι όμως τον αγάπησαν όλα αυτά τα χρόνια, όσοι πάλεψαν και έδωσαν την ψυχή τους γι αυτόν, σήμερα ίσως τον πενθούν. Νέε Μανώλη, όταν μεγαλώσεις, όταν ωριμάσεις, πήγαινε να βρεις όσους από αυτούς τους ανθρώπους θα ζουν και ίσως γνωρίσεις μια αλήθεια πολύ βαθύτερη και ουσιαστικότερη. Εύχομαι τότε να μην νιώσεις κενός και να μη νοσταλγήσεις τις ρίζες και το παρελθόν σου, διότι θα είναι αργά.

Καλή τύχη και καλή δύναμη στη νέα σου ζωή,
Μανώλης Ρήγας ετών 95 σκέτα, υπερήφανος για το παρελθόν και τις ρίζες του, υπερήφανος για όσους τον αγάπησαν και τον στήριξαν, αλλά και για όσους αγάπησε και στήριξε 95 χρόνια. Σκέτα."

Δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω να αγαπήσω έναν από τους δύο Μανώληδες, τον 95χρονο σκέτα θα επέλεγα. Άνθρωπος με ρίζες, με παρελθόν, με συναισθηματική νοημοσύνη, με ψυχή, με δύναμη.