Παιχνίδια με ομάδες πολλαπλάσιου μπάτζετ (δε θα έπρεπε η απόκλιση να ήταν τόσο μεγάλη, αλλά δεν προβληματίζεται και κανείς…) και φιλοδοξίας από εσένα (δυστυχώς, αλλά πάλι δεν ακούω αυτάκια να ιδρώνουν…), είναι ιδανικά για εξαγωγή συμπερασμάτων. Ποικίλων.

Με τη λήξη του αγώνα έβλεπα και διάβαζα Ομιλίτες τρισευτυχισμένους να λένε μπράβο στην ομάδα. Να πούμε μπράβο μόνο για έναν απολύτως αυτονόητο λόγο (για τον οποίο δε χρειάζεται να πούμε μπράβο, είναι το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ξαναγράφω): Επειδή οι παίκτες «χτύπησαν» το ματς. Αυτό όμως το θεωρώ κατάντια! Προσωπικά άλλο λόγο δεν βρίσκω. Καλά, για τους Αμερικάνους που παραμένουν στον δικό τους κόσμο ΜΕ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ και άρχισαν πάλι τα πόσο πράουντ είναι και τα ολτουγκέδερ, απλά τα περνάω χαμογελώντας πλέον. Οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει πού βρίσκονται, νομίζουν αγόρασαν τη Λαμία ή το Λεβαδειακό.

Το σφύριγμα της λήξης με βρήκε πλήρως απογοητευμένο από όσα είδα στο γήπεδο.

* Ένας Ο.Φ.Η. άθλιος στην κυριολεξία, να δέχεται καταιγισμό φάσεων και ευκαιριών από τον Παναθηναϊκό και από ένα σημείο και μετά να μη μπορεί όχι δεύτερη πάσα να αλλάξει, αλλά ούτε να αναχαιτήσει στοιχειωδών τους παίκτες των φιλοξενούμενων. Μόνοι τους έπαιζαν, μόνοι τους έχαναν γκολ. Παίξαμε ένα καλό πρώτο 30λεπτο (με την ορμή του κόσμου) και εξαφανιστήκαμε από το γήπεδο – στο Β’ μια φορά περάσαμε το κέντρο και ευτυχώς κερδίσαμε ένα πέναλτι από το πουθενά.

Αυτός είναι ο ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΟΣ Ο.Φ.Η. του ΓΕΝΤΙ ΚΟΥΛΕ που μάθαμε και μεγαλώσαμε; Αυτός είναι ο Ο.Φ.Η. που ονειρευόμαστε; Όχι μάγκες, αυτός είναι ο Λεβαδειακός με κόσμο και όχι ο Ο.Φ.Η.!

* Νοοτροπία κόσμου πραγματικά απογοητευτική. Μικρής ομάδας. Να πανηγυρίζει επειδή… κόψαμε δύο βαθμούς στον Παναθηναϊκό. Τον οποίο εξ’ ορισμού ο Ο.Φ.Η. θα έπρεπε να αντιμετωπίζει ως ίσο προς ίσο και αν σε επίπεδο νοοτροπίας δεν φτάσουμε εκεί, μεγάλη ομάδα θα είμαστε στα λόγια μόνο. Ο Ο.Φ.Η. στο Γεντί Κουλέ απαγορεύεται κόντρα σε οποιαδήποτε ελληνική ομάδα να πανηγυρίζει ισοπαλία, ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.

Ούτε επιτρέπεται να κάνουμε καθυστέρηση και να περιμένουμε το σφύριγμα της λήξης σαν λύτρωση για να πανηγυρίσουμε μια ισοπαλία. Όταν ξαναβγούμε Ευρώπη και ξαναπαίξουμε με ομάδες επιπέδου Ατλέτικο, θα το δεχτώ. Αλλά κόντρα σε ελληνική ομάδα; Τις οποίες ΟΛΕΣ τις έχουμε νικήσει με 4ρο5αρες πολλές φορές στο παρελθόν και τις έχουμε βάλει από κάτω βαθμολογικά; Να πανηγυρίζουμε μια εντός έδρας ισοπαλία μετά από άθλια εμφάνιση;

Αυτός είναι ο Ο.Φ.Η. των δύο τελικών Κυπέλλου, ο Ο.Φ.Η. των 40 ευρωπαϊκών αγώνων και των τόσων ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΩΝ που έχουν φορέσει τη φανέλα του; Αυτός είναι ο μεγάλος εκπρόσωπος της ΚΡΗΤΗΣ μας, o ιστορικός Ο.Φ.Η., ο μεγάλος Ο.Φ.Η.;

Μη μου γράφετε από κάτω «μα το μπάτζετ μας», «μα ο Τσάλος και ο Πουλινάκης» και αηδίες. ΓΙΑ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΜΙΛΑΩ, η νοοτροπία μας προσαρμόστηκε στα μέτρα όλων αυτών, αντί όλοι αυτοί να προσαρμοστούν στη δική μας νοοτροπία ΝΙΚΗΤΗ και στο μέγεθος του συλλόγου. Του Μπούση συμπεριλαμβανομένου.

Η ομάδα θα σωθεί και θα μείνει κατηγορία. Και θα είμαστε χαρούμενοι και πράουντ και όλτουγκέδερ. Και του χρόνου πάλι τα ίδια. Και η αιμορραγία οπαδών θα συνεχίζεται. Και ο σύλλογος θα μικραίνει. Και εμείς θα τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Και η νοοτροπία θα αγγίζει όρια… Παναιτωλικού και Αναγέννησης Καρδίτσας.

ΟΧΙ! Άμεσα πρέπει ΟΛΟΙ να συνέλθουμε και να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ. Προς κάθε κατεύθυνση. Ξεκινώντας με νέο ΓΗΠΕΔΟ! Προοπτική για το σύλλογο, να έχουμε να ονειρευόμαστε ξανά. ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ζητάμε. Και χρέος όλων των λίγο μεγαλύτερων ηλικιακά δεν είναι να γλείφουμε αυτάκια για να είμαστε αρεστοί, αλλά να βοηθάμε με όποιο μέσο διαθέτουμε τα νέα παιδιά να ΝΙΩΣΟΥΝ ποιος είναι ο Ο.Φ.Η. και ποιο μέγεθος θα έπρεπε να εκπροσωπεί (και ΜΠΟΡΕΙ να εκπροσωπήσει). Και ας μας βρίζουν. Ο ΟΦΗΤΖΗΣ ούτε φοβάται να εκφραστεί, ούτε να απαιτήσει το καλύτερο για την ομάδα του.